گاهی نمی شود بعضی چیزها را فراموش کرد. همین چیزهای کوچک هستند که ما را زنده و سرپا نگه می دارند. حداقل من اینطور معتقدم.
===================
من دبیرستان را در مدرسه شبانه تمام کردم -ولی هنوز هم جوان و خام بودم، خوش خیال و رویاپرداز- همانموقع بود که تو را دیدم. نگاهت چنان سوزان بود که قلبم را می تپاند و نگاهم را به زیر می انداخت. در عین حال قند در دلم آب می شد که آنطور نگاهم می کنی. دوست داشتم یواشکی نگاهت کنم ولی هربار، تو داشتی مرا یواشکی می نگریستی.
هنوز هم پس از سالــهـــا لبخند به کنج لبم می آورد.
یادم هست آن بعدازظهر پائیزیِ رمضان را که قرآن زیپی کوچکی که همیشه همراهم داشتم را در دستانم می فشردم و با زبانِ روزه تو را قسم می دادم به آن (کاری که هیچ وقت دیگر در عمرم نکردم - کسی را به قرآن قسم ندادم چرا که قسم دادن به قرآنی در دست هــرگــز در خانواده ما مرسوم نبوده است) و تو، نه آشفته احوال، بلکه سرسختانه بر حرف خود پافشاری می کردی و می گفتی: نه، نمی شود»
من با تو از عهد و پیمان می گفتم از وفای به عشقم، از اینکه حاضرم هم نفس تو باشم در اتاقی 20 متری، دور از خانواده و هرآنچه هست ولی تو باشی، با همان نگاه ها، با همان سکوت، با همان چشم غره رفتن ها، با هرآنچه بودی
و همان وقت رفتی؛ وقتی که ایستاده، با دستانی در جیب، -با قاطعیت نه با تردید- فقط گفتی: نه، نمی شود؛ رفتی، گویی پیش از آن نبودی، رفتی و برای همیشه رفتی. حتی از دلِ من هم رفتی ولی نمی دانم چرا باورش نکردم.
20 سال و اندی از آن روز گذشته
من هنوز هم از به یاد آوردن آن خاطره (و همه خاطرات دیگرمان) لبخند می زنم، اشک می ریزم، دلم فشرده می شود
اما دلیلش این نیست که هنوز عاشق تو هستم
نه
من دیگر عاشق هیچ کس نیستم
و این حالِ غریبی است. اینکه عاشق نباشی، بدانی از اعماق قلبت خواهان عشق هستی ولی این را هم بدانی که آن را به درستی نمی شناسی.
برزخ عجیبی است. سرگردانی در برهوت است و من نمی دانم -هنوز هم نمی دانم- چرا عاشق بوده ام و چرا خواهان عشق هستم در حالیکه منتظر هیچ کسِ دیگری نیستم که عاشقم شود یا خواهان عشق من باشد. چرا خاطراتم هنوز مرا دگرگون می کنند و هزاران ؟ دیگر
تو ,نمی ,هم ,ولی ,عاشق ,قسم ,هنوز هم ,را به ,خواهان عشق ,با همان ,نمی دانم
درباره این سایت